Η Αλήθεια

Σύνοψη

Μια διάσημη ηθοποιός στη δύση της καριέρας της επανενώνεται με την οικογένειά της με αφορμή την κυκλοφορία των απομνημονευμάτων της, τα οποία φέρνουν στην επιφάνεια πληγές του παρελθόντος.

«Η ποίηση είναι απαραίτητη σε μια ταινία», ακούγεται ορθά σε μια χαρακτηριστική στιγμή της πρώτης γαλλόφωνης κι εκτός Ιαπωνίας απόπειρας του Χιροκάζου Κορεέντα («Κλέφτες Καταστημάτων»), ο οποίος δημιουργεί ένα φιλμ με διακριτικό λυρισμό, αθόρυβη γοητεία κι ένα καστ σπουδαίων ηθοποιών. Η Κατρίν Ντενέβ, σε έναν ρόλο πολύ κοντά στην πραγματικότητα, υποδύεται μια εμβληματική ηθοποιό που λανσάρει τα απομνημονεύματά της, η Ζιλιέτ Μπινός τη σεναριογράφο κόρη της και ο Ίθαν Χοκ τον ηθοποιό γαμπρό της. Η κυκλοφορία του βιβλίου προσφέρεται ως αφορμή για οικογενειακή επανένωση, ενώ παράλληλα ο χαρακτήρας της Ντενέβ βρίσκεται σε γυρίσματα νέας ταινίας.

Ο Κορεέντα μεταφέρει στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα τους προβληματισμούς του γύρω από την έννοια της οικογένειας, των ανείπωτων ενοχών και των αναμνήσεων που τη βαραίνουν, μένοντας πιστός στο γνωστό μειλίχιο ύφος του. Ντενέβ και Μπινός αλληλοσυμπληρώνονται υποκριτικά σε ένα σπάνιο σμίξιμο δύο σπουδαίων ερμηνευτριών που σημάδεψαν τη γενιά τους η καθεμία, ενώ οι ηρωίδες που ενσαρκώνουν προσπαθούν να αναθερμάνουν τη σχέση τους. Ανάμεσά τους στέκονται εμπόδια το τίμημα της απόλυτης αφοσίωσης στην καριέρα και η μητρική απουσία, που έχουν δημιουργήσει πληγές Μαεστρικός είναι ο τρόπος που ο Ιάπωνας φέρνει τον χαρακτήρα της Ντενέβ αντιμέτωπο με την τριπλή διάσταση του εαυτού της, καθώς είναι ταυτόχρονα μητέρα, καλλιτέχνις και είδωλο, ενώ την ίδια στιγμή καλείται να συμβιβαστεί με το πέρασμα του χρόνου και τη δύση της καριέρας της. Σε αυτό συμβάλλει το σοκ που βιώνει κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, σημείο καμπής για την όλη μεταστροφή της. Παρά τις πρόδηλες αρετές της, η «Αλήθεια» δεν βρίσκει κάποιο μομέντουμ που θα την απογειώσει αφηγηματικά, ώστε να ξεφύγει από την καθαρά εγκεφαλική προσέγγιση του Κορεέντα, και θα καταφέρει να περάσει τους προβληματισμούς της κι έξω την οθόνη. Αποτελεί όμως ένα συγκροτημένο και συναισθηματικό δοκίμιο πάνω στις αρετές της αποδοχής και της συγχώρεσης.